Shark

Judo - "łagodna droga, łagodny sposób"; "droga miękkości, szlachetna droga") – sztuka walki powstała w Japonii

Trening judo opiera się na trenowaniu padów, rzutów, dźwigni i duszeń oraz na randori (sparingu). Walki treningowe, prowadzone w parterze (ne-waza) albo stójce (tachi-waza), nazywają się randori. Walki na zawodach nazywa się shiai. Trening judo charakteryzuje się, zresztą jak większość japońskich sztuk walki, ceremonialnością. Trening zaczyna i kończy ceremonialny ukłon zwany rei. W ramach treningu trenuje się również układy kata – są to z góry zaaranżowane ataki i odpowiedzi na nie. Służą one do demonstrowania technik, dopracowania ruchów, a także do zachowania pewnych technik których już się nie stosuje w walkach sportowych. Walki odbywają się na tatami (matach) w sali nazywanej dojo. Maty są miękkie, aby złagodzić upadek ćwiczącego i nie narazić go na poważniejsze uszkodzenia ciała. Trening judo rozwija siłę oraz wyrabia formę i zmysł równowagi. Uczy strategii walki oraz walki w bezpośrednim kontakcie z stawiającym opór przeciwnikiem.

Walki odbywają się w kategoriach wagowych, różnych dla mężczyzn i dla kobiet. Walka trwa 5 minut (w przypadku juniorów – 4 minuty, a młodzików - 3 minuty) i odbywa się na macie o wymiarach od 8 na 8 do 10 na 10 metrów. Zwycięża ten zawodnik, który rzuci przeciwnika na plecy, utrzyma go leżącego na macie przez 20 sekund lub założy dźwignię bądź duszenie w sposób, który doprowadzi przeciwnika do poddania się (w każdym przypadku uzyskując ippon i kończąc walkę przed upływem regulaminowego czasu).

Możliwe jest uzyskanie tzw. "małych punktów", które nie prowadzą do zakończenia walki przed czasem, lecz po jego upływie wskazują na zwycięzcę. Są to:

• yuko – 5 pkt za zwycięstwo (na tablicy podczas walki każde yuko oznaczane jest jako 1 pkt)
• waza-ari – 7 pkt za zwycięstwo (na tablicy podczas walki każde waza-ari oznaczane jest jako 10 pkt, natomiast uzyskanie dwóch waza-ari, na tablicy 20 pkt, jest równoznaczne z uzyskaniem ippon i zakończeniem walki)
• ippon – 10 pkt za zwycięstwo (na tablicy oznaczane jako 100 pkt i kończy walkę).

W trakcie walki zabrania się m.in:

• uderzania i kopania,
• dotykania twarzy przeciwnika,
• atakowania innych stawów niż łokciowy,
• utrzymywania mocno defensywnej pozycji,
• technik zwanych kawazu gake (kani basami) i kane sute,
• noszenia jakichkolwiek metalowych elementów (np. biżuterii) – kara za to to dyskwalifikacja,
• "fałszywych" ataków, np. upadanie na kolana bez wykonywania rzutu typu "seoi nage",

Techniki judo podzielić można na trzy zasadnicze grupy: rzuty (nage-waza), chwyty (katame-waza) oraz uderzenia (atemi-waza). Z tym, że w judo sportowym nauczane są tylko dwie pierwsze grupy.

• NAGE-WAZA – technika rzutów stosowana wówczas, gdy przeciwnik traci równowagę lub jest z niej wytrącony. Rzut wykonywany jest przeważnie przez zastawienie drogi (po której dąży przeciwnik aby uzyskać równowagę) nogą, biodrami, stopą itd. tak, aby przez dalsze wychylenie rękami doprowadzić go do upadku na plecy.
• KATAME-WAZA – dosłownie: technika obezwładnień – dzieli się na trzy podgrupy: trzymania (Osae-Komi Waza), dźwignie (Kansetsu Waza) i duszenia (Shime Waza). Trzymania polegają na utrzymaniu przeciwnika na plecach na macie tak, aby można było całkowicie kontrolować jego ruchy. Za utrzymanie przeciwnika w ten sposób przez 20 sekund otrzymuje się punkt (ippon) i wygrywa walkę. Dźwignie – w walce sportowej dozwolone jest stosowanie dźwigni (tj. wyłamywania i wykręcania) jedynie na staw łokciowy. Doprowadzenie do sytuacji, która w samoobronie pozwoliłaby na unieszkodliwienie przeciwnika, daje wygraną w walce sportowej. Duszenia to nacisk krawędzią przedramienia lub kołnierzem judogi na krtań lub tętnicę szyjną.
• ATEMI-WAZA - techniki uderzeń i kopnięć. Rzadko nauczane, gdyż europejski związek judo nie uznaje tej grupy. Uczone tylko w judo tradycyjnym, judo sportowe skupia się tylko na NAGE-WAZA i KATAME-WAZA. Również wykorzystywane w Jiu-Jitsu.